Ela déullelos pero os bois eran bravos e estaban no monte, foron os catro homes e sucedeu que os touros deixáronse prender mansamente.
(Traballo feito por Martín Vispalia Otero (5º Primaria))
Sucedeu que cando estaba chegando a barca onde viña o corpo de Santiago, divisaron unha gran festa, que era polo casamento do fillo dun home rico das terras de Gaia, na ribeira do Douro, coa filla doutro home rico, da Maia.
A alegría era moi grande: uns recitaban romances outros recitaban cántigas, outros tocaban a gaita e outros instrumentos típicos. Algúns señores a cabalo xogaban con lanzas, o xogo consistía en arroxar a lanza ao aire e galopar para recollela ao caer sen que tocase no chan. Entre estes cabaleiros estaba o noivo, e aconteceu que o cabalo nun rápido salto meteuse no mar e somerxeuse, só se vía unha estela de escuma que ía cara a nave onde viña o corpo do Apóstolo. Ao fin saíu o cabalo á superficie do mar, mesmo ao lado da nave. O cabaleiro mirouse e viu que todo el, cabalo e sela ían cubertos de vieiras e que fora baixo das auga sen dano algún, estando agora sobre o mar como se estivese en terra.
Marabillado por tal cousa, veu ao seu lado a barca, contándolles aos navegantes, as cousas que lle sucederan, e mostrándolles as vieiras de que ía recuberta, preguntoulles que lles parecía aquelo.
Contestáronlle que Deus e Xesucristo quixeran mostrar polo vasallo deles, que alí levaban, o seu poder a ti e a todos os que despois virán para amar e servir ao vasallo onde el sexa enterrado, e que deben traer cunchas como esas coas que ti fuches conchado, como sinal e selo de privilexio.
Despois soprou o vento nas velas e partiu a nave rumbo ás praias, onde máis adiante depositarían o corpo de Santiago.
O cabaleiro foi sobre o mar cara a beira, onde unha enorme cantidade de xentte o agardaba para recibilo con gran contento.
Dende entón, os peregrinos que viñesen a Compostela na procura do Apóstolo levarían por sinal as cunchas de vieira no sombreiro e na esclavina do saial.
(Traballo feito por Martín Vispalia Otero (5º Primaria))Xa estamos disfrutando dos traballos realizados dentro do Proxecto e aprendendo do que fixeron os nosos compañeiros e compañeiras co que completamos o que fixemos nós. Nas paredes están colgados os murais realizados polos distintos grupos xa completos.
En EI elaboraron un mural co mapa de España, no que foron percorrendo as distintas etapas do Camiño Francés en autobús á vez que ían deixando constancia do que atopaban. Logo engadiron outras partes como obxectos de recordo, sinais...
No primeiro ciclo traballaron o Camiño Inglés que pasa polo noso Concello e a ""Lenda das Cunchas".
Os de segundo ciclo e 5º nivel, no pasillo da biblioteca, colgaron o mural do Camiño Francés no que recollen unha breve historia do mesmo, algunhas lendas, biografías de personaxes salientables... así como as construcións máis importantes.
Por último, tamén nos pasillos da biblioteca, o alumnado de 6º fixo un mural co recorrido minucioso polos distintos lugares do Camiño.
I onde vai aquil romeiro, meu romeiro a donde irá,
camiño de Compostela, non sei se alí chegará.
Os pés leva cheos de sangue, xa non pode máis andar,
malpocado, probe vello, non sei se alí chegará.
Ten longas e brancas barbas, ollos de doce mirar,
ollos gazos leonados, verdes como a auga do mar.
-I onde ides meu romeiro, onde queredes chegar?
Camiño de Compostela donde teño o meu fogar.
-Compostela é miña terra, deixeina sete anos hai,
relucinte en sete soles, brilante como un altar.
-Cóllase a min meu velliño, vamos xuntos camiñar,
eu son trobeiro das trobas da Virxe de Bonaval.
-I eu chámome don Gaiferos, Gaiferos de Mormaltán,
se agora non teño forzas, meu Santiago mas dará.
Chegaron a Compostela, foron á Catedral,
Ai, desta maneira falou Gaiferos de Mormaltán:
-Gracias meu señor Santiago, aos vosos pés me tes xa,
si queres tirarme a vida, pódesma señor tirar,
porque morrerei contento nesta santa Catedral.
E o vello das brancas barbas caíu tendido no chan,
Pechou os seus ollos verdes, verdes como a auga do mar.
O bispo que esto oíu, alí o mandou enterrar
E así morreu señores, Gaiferos de Mormaltán.
Iste é un dos moito miragres que Santiago Apóstol fai.